Durf jij jezelf te zijn?

“In deze gemeente mag iedereen zichzelf zijn!” Het is een zomerse dag in Horst, als ik deze letters passeer. Ik draai mijn hoofd om en loop door. Letters, die ik met de gemeenteraad op dit plein heb laten schilderen. Letters, die me schreeuwend lijken te achtervolgen door de straten. IEDEREEN MAG ZICHZELF ZIJN. Ik zie mezelf in een winkelruit. Hoe vaak ben ik afgelopen jaren echt mezelf geweest? Hoe vaak heb ik niet geprobeerd in het perfecte plaatje te passen van de ‘beheerste, gestructureerde, independent, career woman, werknemer, partner, vriendin enzovoort, die alles op orde heeft’? Met een stationwagen, kids, een dik huis, vlammende relatie plus top baan. En dat plaatje is bij mij dus niet het geval.

De reflectie die ik in de winkelruit zag, heb ik recent meerdere malen moeten bekijken, met dank aan Freestyle Instructeur Fabienne en haar maatje Didoctro in Horst. Nadat ik dit voorjaar van een paard gevallen ben, durfde ik niks meer met paarden. Al snel vond ik mezelf versteend met een gevoelsmatige hartslag van 160 op een paard zitten. En wat ik ook bedacht, niets hielp. Dat was het moment dat ik contact opnam met Fabienne met de vraag of ze me kon helpen.

Het eerste doel was om Didoctro in de actiemodus te krijgen. Hoewel ik hou van theorie en controle, passeerden er al snel diverse ongewenste emoties de revue. In de eerste instantie was ik natuurlijk doodsbang. Dat resulteerde in een – voor mijn gevoel uren durende – dans om het paard heen, die er waarschijnlijk achterlijk uit zag. Gelukkig bleef Fabienne professioneel 😉. Jammer genoeg (voor mezelf) geef ik niet snel op. Dus na tijden proberen, stond ik gefrustreerd en zwetend in de bak. Didoctro zelf had geen stap verzet en ik voelde me alleen maar de opgefokte en bange gazelle die de dood wacht!. Oké, misschien iets overdreven 😉, maar ik moest opgeven. Lees: Huilen van ellende.

En zoals je al aanvoelt: Waar het dieptepunt bereikt is, kun je alleen nog maar omhoog. Natuurlijk was ik gewoon bang mezelf te laten zien, het heft in handen te nemen in plaats van je aanpassen en schikken aan de norm van een ander. Met het inzicht dat Fabienne me bijbracht liep ik op Didoctro af. Ik had toch al ‘alles’ gegeven. So this is it. IK stond daar en IK wil dat we gaan. Al snel kwam hij in beweging. Als vanzelf gingen we door. In draf naar galop en terug.

Je komt vooruit als je jezelf onder ogen durft te komen.

Nee, ik pas niet in het perfecte plaatje. Ik ben niet die degelijke, beheerste, geordende vrouw die stil kan zitten. Ik heb geen koophuis, kids, relatie, hond. En ja, ik ben nog op zoek naar een baan die bij me past. Maar gelukkig woon ik wel in een gemeente waar ik mezelf mag zijn.

En mede dankzij Fabienne en Didoctro durf ik steeds beter diegene te zijn die ik echt ben.

Eveline Baas (de echte 😉 )

Voor meer info over paarden coaching check: https://lefcoachingmetpaarden.nl/